Συνέντευξη του Υπουργού Εξωτερικών της Ρωσικής Ομοσπονδίας, Σεργκέι Λαβρόφ, στους ραδιοφωνικούς σταθμούς «Σπούτνικ», «Γκοβόριτ Μoσκβά» (Φωνή της Μόσχας) και «Κομσομόλσκαγια Πράβντα»,
στη Μόσχα, ατις 19 Απριλίου 2024.
Ερώτηση: Κάθε μέρα ακούμε απειλές από τη Δύση ότι δεν πρόκειται να ησυχάσουν μέχρι η Ρωσία να «ηττηθεί στρατηγικά». Αυτές οι απειλές γίνονται όλο και πιο «εκφοβιστικές». Τις προάλλες, ο διοικητής των εσθονικών ενόπλων δυνάμεων, Μ. Χέρεμ, ανακοίνωσε ότι προτίθενται να καταστρέψουν δύο ρωσικές πόλεις, «σε περίπτωση που συμβεί οτιδήποτε». Το βρετανικό περιοδικό The Economist εξέφρασε την ικανοποίησή του για το γεγονός ότι η Ουκρανία φέρεται να κατασκεύασε ένα μη επανδρωμένο αεροσκάφος ικανό να βομβαρδίσει την περιοχή της Σιβηρίας.
Ο Τζόνσον και οι άλλοι μας λένε ότι αν δεν κερδίσουν «στο πεδίο της μάχης» (σχεδόν με κάθε κόστος), θα τελειώσει η δυτική ηγεμονία. Όλα «μυρίζουν» σαν να επίκειται για έναν μεγάλο πόλεμο. Εσείς τι πιστεύετε γι’ αυτό; Υπάρχει μια τέτοια προοπτική;
Σεργκέι Λαβρόφ: Η εντατικοποίηση της συζήτησης περί ήττας της Ρωσίας και η έμφαση στην υπαρξιακή διάσταση αυτής της ήττας για το μέλλον της Δύσης δεν αντανακλά τόσο μια πολεμική διάθεση όσο την αγωνία και την υστερία τους. Δεν το κρύβουν πλέον. Ο πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας Μπ. Τζόνσον δήλωσε ότι αν η Δύση επιτρέψει στη Ρωσία να νικήσει, τότε αυτό θα σημάνει το τέλος της ηγεμονίας της.
Πρόκειται για μια «ομολογία ενοχής» στο Διεθνές Δικαστήριο του ΟΗΕ για παραβίαση της βασικότερης αρχής του Καταστατικού Χάρτη του Οργανισμού – την κυρίαρχη ισότητα των κρατών. Το Διεθνές Δικαστήριο θα πρέπει να το λάβει αυτό σοβαρά υπόψη του.
Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και άλλες δηλώσεις: «θα χάσουμε την επιρροή μας», «η Ρωσία θα ξαναφτιάξει τον κόσμο μαζί με την Κίνα, το Ιράν, τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας, τη Συρία». Αυτό δεν αντικατοπτρίζει ανασφάλεια, αλλά ακριβώς το αντίθετο – την κατανόησή τους ότι υπάρχει, όπως δεν διστάζουν να το αποκαλέσουν, μια «μάχη» για τη διατήρηση της ηγεμονίας τους. Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για το σχηματισμό μιας νέας πολυπολικής παγκόσμιας τάξης.
Ο όρος αυτός έχει ήδη καταντήσει κοινότυπος μετά από τόσες συνεχείς επαναλήψεις. Μπορούμε να το θέσουμε και κάπως αλλιώς: πρόκειται για μια δίκαιη, ισότιμη, δημοκρατική παγκόσμια τάξη, όπου όλα θα βασίζονται στην αρχή του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ: την κυρίαρχη ισότητα των κρατών.
Εκτός από τον φόβο της απώλειας της ηγεμονίας τους, κάνουν πλέον (ίσως χωρίς να το συνειδητοποιούν οι ίδιοι) σαφές ότι οι ΗΠΑ έχουν το πάνω χέρι. Και όλοι οι υπόλοιποι «ψεύδονται» ακολουθώντας τις υποδείξεις τους. Ο αναπληρωτής γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, ο Ρουμάνος Μ. Τζιοάνι δήλωσε πρόσφατα ότι ο κόσμος εισέρχεται σε μια εποχή σκληρού ανταγωνισμού μεταξύ της Δύσης από τη μια πλευρά και της Ρωσίας και της Κίνας από την άλλη.
Η Μόσχα, το Πεκίνο και όλοι οι άλλοι προσπαθούν (σε διαφορετικό βαθμό, αλλά όλο και περισσότερο) να υπονομεύσουν την αμερικανική ισχύ. Η Βορειοατλαντική Συμμαχία δεν μιλάει για δυτική ή ΝΑΤΟϊκή ισχύ, αλλά για αμερικανική ισχύ. Γι’ αυτό το λόγο, σύμφωνα με τον Ρουμάνο αναπληρωτή γενικό γραμματέα του μπλοκ, η Ουάσινγκτον χρειάζεται τους Ευρωπαίους συμμάχους της. Αυτός είναι ο λόγος ύπαρξης του ΝΑΤΟ, όπως δηλώνει ένας από τους κύριους «εκπροσώπους» του. Υπάρχει πληθώρα τέτοιων δηλώσεων.
Υπάρχει κι άλλη μία από μια παρόμοια σειρά ειλικρινών ομολογιών. Ο Ύπατος Εκπρόσωπος της ΕΕ για την Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας Ζ. Μπορέλ, ο οποίος μερικές φορές προβαίνει σε αποκαλύψεις του τύπου, περί «ανθισμένου κήπου» που περιβάλλεται από «ζούγκλα», δήλωσε πρόσφατα (μάλλον ήταν αναστατωμένος για κάτι, μάλλον νευρικός θα ‘λεγα) ότι η Δύση δεν πολεμάει υπέρ της Ουκρανίας, αλλά κατά της Ρωσίας. Υπάρχουν πολλές τέτοιες δηλώσεις. Η Εσθονία απειλεί να «καταστρέψει» τη λίμνη Βαϊκάλη, να τη σκεπάσει με πέτρες (το έχουμε ήδη σχολιάσει). Αυτό είναι κάτι που δεν αντέχει σε σοβαρή συζήτηση.
Εσθονοί, Λιθουανοί, Λετονοί έχουν περάσει στην πρώτη γραμμή του μετώπου «απειλώντας μας με το δάχτυλο» και λέγοντας ότι θα στείλουν στρατεύματα και ότι θα πολεμήσουν. Αυτό δείχνει, ως ένα βαθμό, μια σημαντική εξέλιξη του ΝΑΤΟ, που ξεφεύγει από την εποχή που τον τελευταίο λόγο είχαν οι Αμερικανοί, αλλά και οι Ευρωκράτες. Τώρα η Πολωνία, η Τσεχία, η Βαλτική, η Βουλγαρία (πρόσφατα υπό τη σημερινή ηγεσία), είναι αυτές που «δίνουν τον τόνο». Οι ευρωκράτες είναι εκείνοι που πρέπει να προσαρμοστούν σε αυτό. Ο Γάλλος πρόεδρος Ε. Μακρόν δηλώνει εκνευρισμένος ότι είναι απαραίτητο να σταλούν στο μέτωπο Γάλλοι στρατιώτες.
Στη συνέχεια βγαίνει κάποιος και εξηγεί ότι οι δηλώσεις του «παρερμηνεύτηκαν» και αμέσως μετά ο ίδιος ισχυρίζεται ότι όλα ισχύουν, όπως ελέχθησαν. Υπάρχουν πληροφορίες ότι όχι μόνο Γάλλοι μισθοφόροι αλλά και εκπαιδευτές (ίσως κάτω από κάποια «στέγη») εργάζονται στην Ουκρανία, μαζί με άλλους εκπροσώπους των στρατιωτικών και ειδικών υπηρεσιών και άλλων ευρωπαϊκών χωρών.
Η δική μας θέση σε αυτό το θέμα είναι απλή και ξεκάθαρη – η Δύση δεν ήθελε να διαπραγματευτεί με τίμιο τρόπο. Προτείναμε μια συνθήκη για την ευρωπαϊκή ασφάλεια το 2008 και το 2009. Υπήρχε ένα απλό πράγμα. Στη Χάρτα της Κωνσταντινούπολης του 1999, είχε κατοχυρωθεί στο ανώτατο δυνατό επίπεδο η αντίληψη, ότι η ασφάλεια είναι αδιαίρετη.
Οι χώρες επιλέγουν εθελοντικά τις συμμαχίες τους, αλλά δεν έχουν κανένα δικαίωμα να το κάνουν σε περίπτωση που, ενισχύοντας την ασφάλειά τους, υπονομεύουν την ασφάλεια των άλλων. Διατυπώθηκε ρητά: όλοι οι συμμετέχοντες στον ΟΑΣΕ (πρόεδροι και πρωθυπουργοί που υπέγραψαν) δεσμεύονται ότι καμία χώρα, καμία ομάδα κρατών και καμία συμμαχία στην περιοχή του Οργανισμού δεν πρόκειται να διεκδικήσει κυριαρχία.
Έκτοτε, σχεδόν αμέσως, το ΝΑΤΟ συνέχισε να ακολουθεί μια τάση υπεροχής. Τους ειδοποιήσαμε ότι η Χάρτα της Κωνσταντινούπολης είναι μια πολιτική διακήρυξη με πολιτικές δεσμεύσεις όχι από οποιουσδήποτε «τρίτους γραμματείς» πρεσβειών, αλλά από προέδρους χωρών. Προτείναμε να την κωδικοποιήσουν, αφού δεν μπορούσαν να εκπληρώσουν τις δεσμεύσεις που ανέλαβαν σε ανώτατο επίπεδο, και να υιοθετήσουν την Ευρωπαϊκή Συνθήκη Ασφάλειας (που εμπεριείχε νομικές δεσμεύσεις) με το ίδιο λεκτικό ύφος.
Μας ειπώθηκε ότι νομικά δεσμευτικές εγγυήσεις ασφάλειας μπορούν να δοθούν μόνο σε χώρες – μέλη του ΝΑΤΟ. Διευκρινίσαμε ότι και στον ΟΑΣΕ είχαμε υπογράψει ότι κανείς δεν θα διεκδικούσε υπεροχή. Μας ειπώθηκε ότι αυτά ήταν απλώς «πολιτικές δηλώσεις». Στη συνέχεια ισχυρίστηκαν ότι οι διαβεβαιώσεις για τη μη επέκταση του ΝΑΤΟ ήταν «προφορικές». Αλλά και μετά την ολοκλήρωση της ιδρυτικής πράξης ΝΑΤΟ-Ρωσίας, είπαν ότι ήταν μεν γραπτή, αλλά «όχι ακριβώς» νόμιμη.
Η υπομονή μας ήταν απαράμιλλη. Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν έχει επανειλημμένα πει ότι για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα αναγκάστηκε να διατηρήσει τα κατάλοιπα της εμπιστοσύνης, ελπίζοντας ότι κάτι θα «φύτρωνε» από τον εναπομείναντα «σπόρο», αν η Δύση συνερχόταν και συμπεριφερόταν αξιοπρεπώς και πολιτισμένα. Τίποτα όμως από αυτά δεν συνέβη. Το 2008-2009, η Ευρωπαϊκή Συνθήκη Ασφαλείας πετάχτηκε στα σκουπίδια, αρνήθηκαν να τη συζητήσουν μαζί μας. Υπήρχαν δύο συνθήκες: μια με το ΝΑΤΟ και μια στο πλαίσιο του ΟΑΣΕ (η ήδη νόμιμη συνθήκη).
Στο τέλος του 2021, ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν (μετά από ομιλία που εκφώνησε στο υπουργείο μας) μας έδωσε εντολή να ετοιμάσουμε προτάσεις (1, 2) που να αντικατοπτρίζουν τις συνθήκες στη σύγχρονη εποχή. Η Δύση αρνήθηκε κατηγορηματικά να τις συζητήσει. Ήμουν ένας από αυτούς που συμμετείχαν σε αυτή τη διαδικασία. Αρχικά, συναντήθηκαν διυπουργικές αντιπροσωπείες σε επίπεδο αναπληρωτών υπουργών.
Τον Ιανουάριο του 2022, είχα συνομιλίες στη Γενεύη με τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Α. Μπλίνκεν. Μου ανέφερε ότι δεν μπορούσαν να υπάρξουν δεσμεύσεις σχετικά με τη μη επέκταση του ΝΑΤΟ. Είπε ότι είχαν αποχωρήσει από τη Συνθήκη για την εξάλειψη των πυραύλων μέσου και μικρότερου βεληνεκούς (Συνθήκη INF) επειδή η Ρωσία την είχε ήδη «παραβιάσει». Του υπενθύμισα ότι όταν η Ουάσινγκτον αποσύρθηκε από τη Συνθήκη, η Μόσχα συμφώνησε (επειδή θεωρούσε ότι αυτή ήταν η μόνη διέξοδος από την κατάσταση) να κηρύξει μονομερές μορατόριουμ. Προτείναμε να κάνουν το ίδιο και οι Αμερικανοί.
Ταυτόχρονα, η πρωτοβουλία του Ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν ανέφερε ρητά: αν εξακολουθούν να υποψιάζονται ότι τα Ισκάντερ μας στην περιοχή του Καλίνινγκραντ είναι εξοπλισμένα με πυραύλους μεσαίου βεληνεκούς που απαγορεύονται από τη Συνθήκη, ας έρθουν να ρίξουν μια ματιά για να βεβαιωθούν.
Σε αντάλλαγμα όμως θέλαμε κι εμείς να μεταβούμε στην Πολωνία και στη Ρουμανία, όπου έχουν εγκαταστήσει βάσεις πυραυλικής άμυνας εξοπλισμένες με εγκαταστάσεις των οποίων ο κατασκευαστής (Lockheed Martin) αναφέρει στη διαφήμισή του ότι είναι διπλής χρήσης, μεταξύ άλλων δηλαδή προσαρμοσμένοι και για την εκτόξευση απαγορευμένων επίγειων πυραύλων μέσου βεληνεκούς (οι Αμερικανοί ανέπτυξαν αυτές τις βάσεις και τις εγκαταστάσεις πριν ακόμη πάψει να ισχύει η Συνθήκη).
Εκείνοι όμως αρνήθηκαν. Προσφερθήκαμε ειλικρινά να έρθουν και να διαπιστώσουν εάν ισχύουν όλα αυτά για τα οποία μας υποπτεύονταν και ζητήσαμε να δούμε και από τη πλευρά τους τι ακριβώς ισχύει στην πράξη από την εν λόγω διαφήμιση. Αλλά και πάλι αρνήθηκαν.
Ενημέρωσα τον Α. Μπλίνκεν σχετικά με τις σύνθετες προτάσεις μας. Ανησυχούσαν για το τι συνέβαινε γύρω από την Ουκρανία, αν και οι ίδιοι δημιουργούσαν μια κρίσιμη κατάσταση. Εκείνος δήλωσε ότι δεν ετίθετο θέμα για το ΝΑΤΟ Όσον αφορά όμως την πρότασή μας για τους πυραύλους μεσαίου βεληνεκούς, έπρεπε να συμφωνήσουμε ότι μπορούν να αναπτυχθούν και στην Ουκρανία (από τη στιγμή που δεν ίσχυε η συμφωνία), λέγοντας ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα ήταν πρόθυμες να περιορίσουν τον αριθμό τους εκεί.
Δεν ξέρω τι άλλο χρειάζεται να εξηγήσουμε εν προκειμένω, σχετικά με το γιατί η Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση κατέστη αναπόφευκτη όταν η Ουκρανία (υπό ένα κατάφωρα ναζιστικό καθεστώς που απαγόρευε οτιδήποτε ρωσικό) πλημμύρισε από όπλα και από τη στιγμή που εμείς το εκλάβαμε ως άμεση απειλή για την ασφάλεια, τις παραδόσεις μας και τα νόμιμα συμφέροντά μας.
Ερώτηση: Έχουμε προχωρήσει ομαλά στο ζήτημα της Ουκρανίας. Όπως και να το δει κανείς, αυτό είναι το «υπ’ αριθμόν ένα» θέμα. Δεν διστάζουν να λένε συνέχεια ότι θέλουν να μας «καταστρέψουν». Δηλαδή, δεν τους αρέσουμε όπως είμαστε. Δεν το κρύβουν, πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε αυτό. Όλα τα βήματα που αναφέρατε είναι ακριβώς προς αυτή την κατεύθυνση.
Και η Ρωσία δηλώνει ανέκαθεν ότι είναι έτοιμη να διαπραγματευτεί. Με ποιον θα διαπραγματευτούμε; Ακόμα και αν το κάνουμε, θα μας εξαπατήσουν και πάλι «αύριο». Γιατί πρέπει να διαπραγματευτούμε με ανθρώπους που δεν τηρούν τα λόγια τους;
Τι θέλουμε να αποκομίσουμε εν τέλει; Μιλάμε για διαπραγματεύσεις και ότι οι διακηρυγμένοι στόχοι (αποστρατικοποίηση, αποναζιστικοποίηση) θα επιτευχθούν. Αλλά δεν θα είναι δυνατόν να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι υπό την παρούσα ουκρανική ηγεσία ή υπό άλλες της ιδίας «απόχρωσης», που ενδεχομένως την αντικαταστήσουν.
Σεργκέι Λαβρόφ: Ο επικεφαλής του Γραφείου του Προέδρου της Ουκρανίας, ο Α.Γιερμάκ, συμπεριλήφθηκε στους 100 πιο επιφανείς πολιτικούς στον κόσμο. Ωστόσο, ο Β. (Ζ)ελένσκι δεν συμπεριλήφθηκε.
Ερώτηση: Λέγεται ότι ο Α.Γιερμάκ «διευθύνει» όλες τις διαδικασίες. Αυτό είναι μια «παράπλευρη οπτική». Με αυτούς τους ανθρώπους δεν θα πετύχουμε τους στόχους μας. Ποιον θέλουμε να δούμε να ηγείται εκεί; Τι πρέπει να γίνει γι αυτό;
Σεργκέι Λαβρόφ: Πρώτον, ποιοι είναι οι στόχοι μας, γιατί και με ποιους όρους είμαστε έτοιμοι να διαπραγματευτούμε. Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν μας υπενθυμίζει συνεχώς ότι προτιμούμε πάντα τις διαπραγματεύσεις από τις μάχες και τους πολέμους.
Έχουμε ήδη την αρνητική εμπειρία. Οι Ουκρανοί, έχοντας συνειδητοποιήσει ότι είχαν «υπερβάλει εαυτόν» με τους βομβαρδισμούς του Ντονμπάς και με την προώθηση άμεσων μεθόδων γενοκτονίας εναντίον των Ρώσων στο έδαφός τους (όπως πίστευαν), πρότειναν διαπραγματεύσεις 2-3 εβδομάδες μετά την έναρξη της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης. Εμείς συμφωνήσαμε αμέσως.
Έγιναν διάφορες συναντήσεις (στη Λευκορωσία, στο διαδίκτυο). Στη συνέχεια βρεθήκαμε στην Κωνσταντινούπολη, όπου οι Ουκρανοί κατέθεσαν για πρώτη φορά τις προτάσεις τους στο τραπέζι. Μετά από κάποια συζήτηση, έγιναν αποδεκτές. Περιείχαν δέσμευση για κατάργηση των νόμων που επέβαλαν διακρίσεις εις βάρος των εθνικών μειονοτήτων (κυρίως των ρωσικών), υποστήριξη σε κινήματα που εξύμνησαν και στηρίχθηκαν στην ιδεολογία του ναζισμού και καταδικάστηκαν από το Δικαστήριο της Νυρεμβέργης.
Σε ό,τι αφορά το εδαφικό ζήτημα, τις προάλλες το Foreign Affairs δημοσίευσε ένα «πόνημα» με σαφή στόχο να βρει δικαιολογίες. Επιτρέψτε μου να εξηγήσω γιατί. Το περιοδικό έγραψε ότι οι ΗΠΑ και η Βρετανία είχαν πράγματι πει στον Β. (Ζ)ελένσκι να μην υπογράψει το έγγραφο.
Υποτίθεται όχι επειδή ήθελαν να συνεχιστεί ο πόλεμος «δια χειρός» των Ουκρανών, να εξαντληθεί η Ρωσική Ομοσπονδία και να καταστραφεί ο ρωσικός άμαχος πληθυσμός, αλλά επειδή ήταν επιφυλακτικοί όταν είδαν ότι η πρόταση προέβλεπε τη συγκρότηση μιας ομάδας χωρών εγγυητών της ασφάλειας της Ουκρανίας (με τη συμμετοχή της Ρωσίας, της Κίνας και της Δύσης). Το σκεπτικό τους είναι απίστευτο. Τι θα συμβεί, ρωτούν, αν το έγγραφο υπογραφεί αλλά δεν εφαρμοστεί και κάποιος επιτεθεί στην Ουκρανία; Αν η ίδια η Ρωσία επιτεθεί στην Ουκρανία;
Σε αυτή την περίπτωση, θα έπρεπε να πολεμήσουν τη Ρωσία ως εγγυητές της ασφάλειας της Ουκρανίας. Ωστόσο, δεν θέλουν να το κάνουν. Πρόκειται για μια δαιδαλώδη συλλογιστική.
Εκείνη την εποχή, επικρατούσε η άποψη να συμμετέχει η Ρωσία ως εγγυητής, μαζί με όλες τις άλλες χώρες της ομάδας των 5 χωρών, καθώς και η Γερμανία και η Τουρκία. Αλλά η λογική που έχουν είναι ότι αν ενεργείς ως εγγυητής ή αν καλείσαι να ενεργήσεις με αυτή την ιδιότητα, ενώ ένας άλλος εγγυητής δεν τηρεί τη συμφωνία, θα πρέπει να κηρύξεις πόλεμο εναντίον αυτού του συγκεκριμένου εγγυητή. Κρίνουν τους πάντες με βάση τα δικά τους πρότυπα. Γι’ αυτούς, η μη τήρηση των δεσμεύσεών τους δεν είναι μεγάλη υπόθεση.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πιστεύουν ότι κάποιος θα παραβιάσει τη συμφωνία κάποια δεδομένη στιγμή. Έτσι συνέβη και τον Φεβρουάριο του 2014. Η Γαλλία, η Γερμανία και η Πολωνία υπέγραψαν τα πάντα και ανέλαβαν το ρόλο τους ως εγγυητές, μόνο και μόνο για να αναιρέσουν όλες αυτές τις δεσμεύσεις το επόμενο πρωί. Το ίδιο ισχύει και για τις συμφωνίες του Μινσκ, όπως αναγνώρισαν ξεδιάντροπα η πρώην καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ και οι πρώην πρόεδροι της Γαλλίας και της Ουκρανίας, Φρανσουά Ολάντ και Πετρ Ποροσένκο, αντίστοιχα. Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα διαπίστωση.
Εξάλλου, η Δύση πρέπει να συνυπολογίζει την αντίδρασή μας στις προβλέψεις της, ενώ ταυτόχρονα συνωμοτεί εναντίον μας. Προσπαθούν να μπουν στη θέση μας, ενώ παράλληλα εμμένουν στη δική τους νοοτροπία. Όσο για τη δική τους νοοτροπία… Μόλις πρόσφατα, ο Μαρκ Επισκόπος, ένας διακεκριμένος Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας, καυτηρίασε τη Δύση, μεταξύ άλλων και από μια καθαρά ωφελιμιστική και πραγματιστική σκοπιά. Πάρτε για παράδειγμα τις κυρώσεις. Συνήθως, σχεδιάζονται για να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται ο στόχος τους. Αν θέλεις όμως να είναι αποτελεσματικές, πρέπει να προσαρμόζεις αυτές τις κυρώσεις με βάση την αντίδραση αυτών που τις υφίστανται.
Η Δύση επεκτείνει απερίσκεπτα τις κυρώσεις της χωρίς να σκεφτεί καθόλου τα πιθανά αποτελέσματα. Αλλά το αποτέλεσμα ήταν σαφές εξ αρχής, ακόμη και πριν από την Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση, όταν οι κυρώσεις για την Κριμαία, καθώς και ένα πλήθος άλλων κυρώσεων, ήταν ήδη σε ισχύ. Το αποτέλεσμα ήταν σαφές. Τις υποστήκαμε όλοι μαζί από κοινού και ελπίζω ότι θα γίνουμε ακόμη πιο συσπειρωμένοι. Πρέπει να προχωρήσουμε ακόμη περισσότερο, όπως έχει τονίσει πολλές φορές ο Βλαντίμιρ Πούτιν. Συνεργαστήκαμε και αποφασίσαμε να μην εξαρτόμαστε από αυτές σε κανέναν τομέα όπου μπορούν να περιορίσουν ή να ανακόψουν την ανάπτυξή μας, και ενδεχομένως και σε άλλους τομείς.
Σήμερα, υπεραμύνονται για την απόφασή του να απαλλαγούν από το ρωσικό φυσικό αέριο. Πρώτον, οι προμήθειες έχουν αυξηθεί σε πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας. Η Ιταλία καμαρώνει ισχυριζόμενη ότι τα τελευταία τρία χρόνια το μερίδιο του ρωσικού φυσικού αερίου στις ιταλικές εισαγωγές μειώθηκε από το 90% στο μηδέν.
Γιά τον ίδιο λόγο καυχιόταν ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς όταν περιέγραφε τις προσπάθειές του να μειώσει την εξάρτηση της χώρας από τις ρωσικές εισαγωγές στον ενεργειακό τομέα, υποσχόμενος παράλληλα να τερματίσει εντελώς την εξάρτησή της από αυτές στο μέλλον. Πολλοί Ευρωπαίοι έχουν προβεί σε δηλώσεις προς την ίδια κατεύθυνση, συμπεριλαμβανομένης της Ολλανδίας και σχεδόν όλων των χωρών της Δυτικής και ορισμένων χωρών της Ανατολικής Ευρώπης. Αλλά με ποιο κόστος; Πόσα χρειάστηκε να ξοδέψουν και πώς αυξήθηκαν οι δαπάνες τους για την εξυπηρέτηση των αναγκών των πολιτών τους; Κανείς δεν απάντησε σε αυτά τα ερωτήματα. Παρόλα αυτά, ο κόσμος μπορεί να διακρίνει αυτές τις συνέπειες.
Ο κ. Επισκόπος συνέχισε λέγοντας ότι ήταν τεράστιο λάθος να μην προβλέψουμε τον τρόπο με τον οποίο η Ρωσία θα αντιδρούσε σε αυτές τις εξελίξεις. Η Δύση αδυνατεί να κατανοήσει ότι οι κυρώσεις μπορούν να είναι αποτελεσματικές μόνο εάν το υποκείμενο είναι έτοιμο να αλλάξει τη συμπεριφορά του για χάρη της άρσης αυτών των κυρώσεων.
Η δεύτερη επισήμανση που έκανε ο κ. Επισκόπος ήταν ότι εάν η χώρα που υπόκειται σε κυρώσεις έχει ήδη δηλώσει ότι δεν πρόκειται να αλλάξει τη συμπεριφορά της, η διατήρηση των κυρώσεων αυτών σε ισχύ θα ήταν άσκοπη και απερίσκεπτη. Αυτή είναι όμως η πολιτική που επέλεξαν οι επίδοξοι συνάδελφοί μας.
Επιστρέφοντας στις συνομιλίες, θα ήθελα να υπογραμμίσω ένα ενδιαφέρον σημείο. Οι δυτικές χώρες αδυνατούν να κατανοήσουν ότι αν βρεθούμε σε μια κατάσταση όπου κάποιος επιδιώκει να νικήσει τη Ρωσία, να την εξαλείψει «στρατηγικά» ως παγκόσμιο παράγοντα, εμείς δεν θα πτοηθούμε. Πράγματι, θα φοβηθούν αν κάποιος τα βάλει μαζί τους με την ίδια μανία και φρενίτιδα και με το ίδιο επίπεδο ικανότητας που εξακολουθεί να διαθέτει στη παγκόσμια οικονομία.
Αν μη τι άλλο, αυτή κατάσταση μας βοήθησε να γίνουμε ισχυρότεροι. Αν τα τελευταία 250 χρόνια δεν ήταν αρκετά, θα πρέπει να βγάλουν επιτέλους τώρα τα συμπεράσματα από αυτό το πρόσφατο ιστορικό δίδαγμα.
Όσον αφορά τις διαπραγματεύσεις -αυτό δεν έχουμε αναφέρει ακόμη αυτό το περιστατικό και ελπίζω να μην επικριθώ επειδή θα το επικαλεστώ- ποιες εγγυήσεις περιλάμβανε αυτό το έγγραφο της Κωνσταντινούπολης; Εμείς ήμασταν έτοιμοι να παράσχουμε εξαιρετικά σοβαρές εγγυήσεις, όπως επιθυμούσε η ουκρανική αντιπροσωπεία. Πρόκειται για το άρθρο 5 της Βορειοατλαντικής Συνθήκης. Αυτό το ζήτημα είναι αρκετά σοβαρό. βέβαια δεν αναπαραγάγαμε το άρθρο αυτολεξεί, αλλά συμφωνήσαμε σε μια φόρμουλα που ήταν πολύ κοντά στο νόημά του.
Αυτό που ισχυρίζομαι είναι ότι αυτές ήταν πολύ σοβαρές εγγυήσεις ασφαλείας. Ωστόσο, το έγγραφο ανέφερε ρητά ότι οι εγγυήσεις αυτές δεν ίσχυαν για την Κριμαία ή το Ντονμπάς. Αυτό σήμαινε ότι δεν μπορούσαν να «πειραχτούν», διαφορετικά οι εγγυήσεις δεν θα λειτουργούσαν.
Όσον αφορά την αποστρατιωτικοποίηση της Ουκρανίας, το έγγραφο ανέφερε ότι δεν θα υπήρχαν στρατιωτικές βάσεις στην Ουκρανία. Όπως δήλωσε ο πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν κατά τη διάρκεια της Συνόδου Κορυφής Ρωσίας-Αφρικής στην Αγία Πετρούπολη το καλοκαίρι του 2023, το έγγραφο της Κωνσταντινούπολης περιέγραφε τα όρια του σχετικού εξοπλισμού, του προσωπικού κ.λπ.
Ανέφερε ότι οι ένοπλες δυνάμεις της Ουκρανίας δεν θα πραγματοποιούν γυμνάσια ή στρατιωτικές ασκήσεις με τη συμμετοχή τρίτων χωρών, εκτός εάν συμφωνήσουν όλες οι εγγυήτριες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας και της Κίνας. Εμείς ήμασταν έτοιμοι να υπογράψουμε μια τέτοια συνθήκη.
Είπε επίσης ότι οι διαπραγματεύσεις για άλλα θέματα θα συνεχιστούν, αλλά μόνο μετά την παύση των εχθροπραξιών στην Ουκρανία, την παροχή εγγυήσεων ασφαλείας και την κατάργηση των ουκρανικών νόμων ρατσιστικού, νεοναζιστικού και διακριτικού χαρακτήρα. Όταν συμφωνήθηκαν όλα αυτά, οι Ουκρανοί διαπραγματευτές επέστρεψαν και δήλωσαν ότι διαφωνούν με ορισμένες λεπτομέρειες, συμπεριλαμβανομένης της απαγόρευσης στρατιωτικών ασκήσεων στις οποίες συμμετέχουν δυνάμεις τρίτων χωρών με τη συγκατάθεση όλων των εγγυητών.
Ήθελαν αυτή η ρήτρα να αναφέρει «εκτός αν συμφωνεί η πλειοψηφία των εγγυητών». Αυτό ήταν όλο. Αυτό ήταν μια κόκκινη σημαία, η οποία θα μπορούσε να υποδηλώνει ότι τους είχε απαγορευτεί να υπογράψουν το έγγραφο εν μία νυκτί. Ή ότι αποφάσισαν να ξεγελάσουν για άλλη μια φορά «αυτούς τους Ρώσους». Αυτή ήταν λοιπόν μια σύντομη ιστορία για να καταδείξει αυτή την κατάσταση.
Σε αυτό το στάδιο, επαναλαμβάνουμε πάντα τα εξής (ο πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν, εγώ και ο εκπρόσωπος Τύπου του προέδρου Ντμίτρι Πεσκόφ) όποτε κάποιος ρωτάει αν είμαστε έτοιμοι για συνομιλίες. Πρώτον, ο πρόεδρος της Ουκρανίας Βολοντίμιρ (Ζ)ελένσκι έχει απαγορεύσει στον ίδιο, με ειδικό προεδρικό διάταγμα να διαπραγματευτεί με τη Ρωσία. Όπως απάντησε ο Βλαντίμιρ Πούτιν σε αυτή την ερώτηση, θα πρέπει εκείνος ,τουλάχιστον να κάνει το πρώτο βήμα και να καταργήσει αυτή την εντολή. Δεύτερον, δεν μπορεί κανείς να τους εμπιστευτεί πλέον. Προσπαθούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας να τους εμπιστευτούν, εδώ και πάρα πολύ καιρό.
Και παρόλα αυτά, είμαστε έτοιμοι να διαπραγματευτούμε. Αλλά σε αντίθεση με την περίπτωση της Κωνσταντινούπολης, δεν θα διακόψουμε τις εχθροπραξίες για την περίοδο των διαπραγματεύσεων. Οι επιχειρήσεις μας δεν θα σταματήσουν, πρέπει να συνεχιστούν. Επιπλέον, η πραγματικότητα επί του πεδίου έχει αλλάξει σημαντικά. Αυτές οι πραγματικότητες πρέπει να ληφθούν υπόψη. Με τον όρο πραγματικότητες επί του εδάφους, εννοώ όχι μόνο τις τρέχουσες αναδιατάξεις στρατιωτικών δυνάμεων ή τη γραμμή επαφής, αλλά και τις τροποποιήσεις που έγιναν στο Σύνταγμα όσον αφορά την ενσωμάτωση αυτών των τεσσάρων νέων/παλιών ρωσικών περιφερειών, των πατρογονικών μας εδαφών. Όλοι πρέπει να το συνειδητοποιήσουν αυτό.
Εκείνοι όμως, όχι μόνο δεν το συνειδητοποιούν, αλλά δεν είναι καν έτοιμοι να εξετάσουν οποιουσδήποτε υποθετικούς συμβιβασμούς. Αυτό είναι ξεκάθαρο. Η φόρμουλα του Βολοντιμίρ (Ζ)ελένσκι, αποτελεί ένα τελεσίγραφο, χωρίς εναλλακτικές λύσεις.
Πηγή: https://mid.ru/
