Για να μην μας πιάνουν κορόιδα τα απολειφάδια της ΔΗΜΑΡ…
του Ζ.Β,
Την προηγούμενη Κυριακή δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Το Βήμα» ένα άρθρο με τίτλο «Ανύπαρκτος ο φασισμός για τη σχολική ιστορία», που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο αναδημοσιευμένο σε διάφορα sites ( http://goo.gl/SctFB ). Το άρθρο ασχολείται με το γεγονός ότι η περίοδος του ναζισμού δεν διδάσκεται επαρκώς στα σχολεία με αποτέλεσμα ένα κομμάτι της νεολαίας να είναι ευάλωτο στην προπαγάνδα της Χρυσής Αυγής. Ενώ το άρθρο αναφέρει τις αρνητικές εμπειρίες διαφόρων καθηγητών σχολείων και εξετάζει τις αδυναμίες του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος που παράγει μαθητές με πλήρη άγνοια της ιστορίας, παραθέτει στο τέλος αποσπάσματα από συνέντευξη της ιστορικού Χριστίνας Κουλούρη (μέλος της «ομάδας Ρεπούση» που συνέγραψε το… περιβόητο βιβλίο της ΣΤ΄ Δημοτικού το 2007 και που αποσύρθηκε φέτος) η οποία εν πολλοίς δηλώνει: «Το πρόβλημα είναι ότι η διδασκαλία της Ιστορίας στα σχολεία είναι ελληνοκεντρική και όσες γνώσεις δίνονται για τη Γενική Ιστορία είναι τελείως αποκομμένες από το ιστορικό τους πλαίσιο. Δεν είναι παράλογο το ότι οι νέοι δεν μπορούν να συνδέσουν στο μυαλό τους τη Χρυσή Αυγή με τον ναζισμό. Έτσι είναι εύκολο μια επικίνδυνη ιδεολογία να περάσει στα παιδιά ως μόδα, ως κάτι που τα γοητεύει. Πολλές φορές δε και στο πανεπιστήμιο πολλοί φοιτητές μας δεν ξέρουν τι θα πει αντισημιτισμός…»
Προφανώς, η κα Κουλούρη έχει ξεχάσει την ιδιαίτερη μνεία που έκανε η ίδια και η ομάδα της για το ναζισμό στο βιβλίο της ΣΤ΄ Δημοτικού. Στο κεφάλαιο 7 με τίτλος Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος (σελ. 115) αναφέρονται επί λέξει τα εξής:
«Κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέµου, η ναζιστική κυβέρνηση της Γερµανίας και η φασιστική κυβέρνηση της Ιταλίας δηµιουργούν απειλητική κατάσταση στην Ευρώπη. Καταλύουν το δηµοκρατικό πολίτευµα και προχωρούν σε βίαιες προσαρτήσεις ξένων εδαφών.
O Α. Χίτλερ, το 1938, αναγκάζει την Αυστρία να ενωθεί µε τη Γερµανία, ενώ το 1939 η Γερµανία εισβάλλει στην Τσεχοσλοβακία. Η Ιταλία, µε ηγέτη τον Μ. Μουσολίνι, καταλαµβάνει την Αλβανία, το 1939. Οι δυο ∆υνάµεις συµµαχούν και σχηµατίζουν τον Άξονα. Η Γαλλία και η Αγγλία αντιδρούν και σχηµατίζουν τη δική τους συµµαχία για να αντιµετωπίσουν τις ∆υνάµεις του Άξονα.
Με την εισβολή των Γερµανών στην Πολωνία, το 1939, ξεκινά ο Β’ Παγκόσµιος πόλεµος στην Ευρώπη. Με τον Άξονα συµµαχεί και η Ιαπωνία, ενώ µε τις Συµµαχικές αγγλογαλλικές ∆υνάµεις συντάσσονται, κατά την εξέλιξη του πολέµου, η Ρωσία και οι Η.Π.Α. Ο πόλεµος γίνεται γρήγορα παγκόσµιος.
Η Ελλάδα µπαίνει στον πόλεµο στις 28 Οκτωβρίου 1940, όταν απαντά αρνητικά στο
τελεσίγραφο του Μουσολίνι. Οι Έλληνες, το 1940-1941, αποµακρύνουν τα ιταλικά στρατεύµατα από τα ελληνοαλβανικά σύνορα σηµειώνοντας σηµαντικές νίκες.
Ο Β΄ Παγκόσµιος πόλεµος τελειώνει το 1945, µε νίκη των Συµµαχικών ∆υνάµεων. Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στα πεδία των µαχών χάνουν τη ζωή τους εκατοµµύρια άνθρωποι. Μεγάλες καταστροφές προκαλούνται. Η ρίψη της ατοµικής βόµβας στη Χιροσίµα και το Ναγκασάκι και το Ολοκαύτωµα των Εβραίων αποτελούν από τις τραγικότερες στιγµές αυτού του πολέµου»
Στο παραπάνω απόσπασμα, όχι μόνο η Γερμανία και ο άξονας παρουσιάζονται ως ένας απλός αντίπαλος των Συμμάχων με τους οποίους έτυχε να πολεμήσουν, αλλά και το «Έπος του ’40» (που δεν αναφέρεται καν ως τέτοιο) περιγράφεται ως μια απλή διπλωματική διένεξη μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας!
Δεν γνωρίζω αν ο Νίκος Μιχαλολιάκος της Χρυσής Αυγής θα παρουσίαζε διαφορετικά την ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ενδεχομένως να μην συγκατάτασσε το ολοκαύτωμα των Εβραίων στις «τραγικότερες στιγμές του πολέμου», παρά στις «ηρωικότερες». Και οι συγγραφείς του βιβλίου όμως δεν πάνε πίσω, καθώς εξισώσουν την ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι με τον αφανισμό 6.000.000 Εβραίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης! Λίγο παρακάτω δε, στη σελίδα 111, και συγκεκριμένα στην ενότητα «Μαθητεία στην Ιστορία» με τίτλο «Οι καταστροφές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου», αναφέρονται ως τέτοιες, με τη μορφή υπότιτλων σε εικόνες, οι εξής κατά σειρά:
-Πολωνοί Εβραίοι της Βαρσοβίας οδηγούνται από Γερµανούς στρατιώτες σε στρατόπεδο συγκέντρωσης (1943)
-Βοµβαρδισµός του Βερολίνου από τις Συµµαχικές ∆υνάµεις (Απρίλιος 1945)
-Η κατεστραµµένη πόλη της Χιροσίµα, µετά τη ρίψη της πρώτης ατοµικής βόµβας (6.8.1945)
Όταν λοιπόν ο βομβαρδισμός του Βερολίνου και η ρίψη της ατομικής βόμβας της Χιροσίμα ως εγκλήματα μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι με την εξόντωση 6.000.000 Εβραίων (των οποίων το νούμερο δεν αναφέρεται καθόλου στο βιβλίο!), η κα Κουλούρη δεν πρέπει να απορεί γιατί έχει απενοχοποιηθεί στις συνειδήσεις των νέων ο ναζισμός. Ούτε φυσικά γιατί, όπως η ίδια λέει, «κανείς δεν ξέρει τι θα πει αντισημιτισμός»…
Τέτοιου τύπου ιστορία, αθωωτική προς το ναζισμό, δεν θα έγραφαν ούτε Γερμανοί ιστορικοί. Τι συμβαίνει τότε με την κα Κουλούρη; Δεν ήθελε οι μαθητές να δημιουργήσουν κακή εντύπωση για τους βασικούς εταίρους μας στην Ε.Ε. Γερμανούς; Διόλου απίθανο, αν σκεφτούμε ότι το βιβλίο χρηματοδοτήθηκε (και) από ευρωενωσιακές πηγές.
Όσο για το ότι «η ελληνική εκπαίδευση είναι ελληνοκεντρική» και αυτό, κατά την κα Κουλούρη πάντα, αποτελεί τη ρίζα του προβλήματος (προφανώς η ίδια θα προτιμούσε να είναι «γερμανοκεντρική», ή –πιο κόσμια– «ευρωκεντρική»), πρέπει να τις πει κάποιος ότι αν ίσχυε κάτι τέτοιο, δεν θα την αφήνανε να γράψει τα εξής απαράδεκτα για τη γερμανική κατοχή στην Ελλάδα (Κεφάλαιο 8, «Κατοχή, Αντίσταση και Εμφύλιος Πόλεμος», σελ. 112):
«Τον Απρίλιο του 1941, µετά την αποτυχία των Ιταλών, γερµανικά στρατεύµατα εισβάλλουν στην Ελλάδα. Παρά την αντίσταση των Ελλήνων, η οποία κορυφώνεται στη µάχη της Κρήτης, τα γερµανικά στρατεύµατα, αρχικά, αλλά και τα βουλγαρικά και ιταλικά, στη συνέχεια, καταλαµβάνουν τη χώρα και διορίζουν Κυβέρνηση Κατοχής.
Απέναντι σ’ αυτή την τριπλή κατοχή οργανώνεται η αντίσταση των Ελλήνων µε τη δηµιουργία του Ε.Α.Μ., αλλά και µικρότερων αντιστασιακών οργανώσεων όπως του Ε.∆.Ε.Σ. και της Ε.Κ.Κ.Α. Οι κατακτητές οργανώνουν αντίποινα στις αντιστασιακές δράσεις. Η πείνα, η τροµοκρατία, το κάψιµο ολόκληρων χωριών και οι µαζικές εκτελέσεις κυριαρχούν κατά τη διάρκεια της Κατοχής στην Ελλάδα»
Αυτό που διαπιστώνει κανείς διαβάζοντας το εν λόγω απόσπασμα είναι ότι οι συγγραφείς του συμμερίζονται την άποψη της Χρυσής Αυγής ότι «η πείνα, η τρομοκρατία, το κάψιμο ολόκληρων χωριών και οι μαζικές εκτελέσεις» ήταν αποτέλεσμα αντιποίνων των Γερμανών στη δράση των Ελλήνων ανταρτών! Έπειτα, γιατί δεν αναφέρεται καν ο αφανισμός εκατοντάδων χιλιάδων ελληνικού πληθυσμού που προκάλεσε η πείνα για την οποία γίνεται λόγος; Τόσο μεγάλο είναι το άγχος των συγγραφέων του βιβλίου να μην καλλιεργήσουν στους μαθητές αντιγερμανικά αντανακλαστικά;
Το κεφάλαιο ολοκληρώνεται με την εξίσου απαράδεκτη αναφορά στον εμφύλιο πόλεμο:
«Στις αρχές του 1944, ενώ η απελευθέρωση της Ελλάδας πλησιάζει, οι αντιθέσεις ανάµεσα στις πολιτικές δυνάµεις µεγαλώνουν. Οι αντιθέσεις αυτές εκφράζονται µε συγκρούσεις ανάµεσα στις αντιστασιακές οργανώσεις. Η απελευθέρωση βρίσκει, έτσι, την Ελλάδα χωρισµένη στα δύο. Από τη µια µεριά είναι το Ε.Α.Μ., το οποίο από το Μάρτιο του 1944 έχει σχηµατίσει την «Κυβέρνηση του Βουνού». Από την άλλη βρίσκεται η εξόριστη ελληνική Κυβέρνηση του βασιλιά, ο Ε.∆.Ε.Σ. και η Ε.Κ.Κ.Α. Η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, η οποία σχηµατίζεται από τις δύο παραπάνω κυβερνήσεις, δεν καταφέρνει να αποτρέψει τον Εµφύλιο πόλεµο, που ξεσπά το 1946, ανάµεσα στο δηµοκρατικό στρατό και την κυβέρνηση.
Τον Οκτώβριο του 1949 ο Εµφύλιος πόλεµος ολοκληρώνεται µε την ήττα του δηµοκρατικού στρατού, πολλές χιλιάδες θύµατα και µεγάλες καταστροφές»
Όπως βλέπει κανείς, η απελευθέρωση της Ελλάδας από τη ναζιστική κατοχή περνάει κυριολεκτικά στο ντούκου: δεν αναφέρεται καν ότι η χώρα απελευθερώθηκε από τους αντάρτες του ΕΛΑΣ! Μα αν ένας λαός δεν μαθαίνει για τα όσο ηρωικά έκαναν οι παππούδες του κατατροπώνοντας στο πεδίο της μάχης το ναζισμό, πώς θα αποκτήσει το σθένος για να αντισταθεί, στο πεδίο της ιδεολογίας αυτή τη φορά, στην εξάπλωση του νεοναζισμού μέσω της Χρυσής Αυγής; Αλλά φαίνεται πως για την κα Κουλούρη προέχουν οι καλές σχέσεις με τους Γερμανούς εταίρους μας στην Ε.Ε.
Για τα υπόλοιπα που εξιστορούνται αναφορικά με τον εμφύλιο και στα οποία εξισώνεται το μπλοκ των κυβερνητικών δυνάμεων, απαρτιζόμενο από τους πρώην εξόριστους στο Κάιρο αστούς και τους πρώην ταγματασφαλίτες και δωσίλογους, με τους αντάρτες του δημοκρατικού στρατού, γίνεται μνεία παρακατω:
Όταν οι φίλοι και σύμμαχοι των «φίλων και σύμμαχων» γράφουν την Ιστορία
Την ιστορία τη γράφουν οι νικητές. Όταν περάσουν μερικές δεκαετίες βέβαια, αναθέτουν τη συγγραφή της στους «ανανήψαντες» από το στρατόπεδο των ηττημένων. Και είναι γεγονός ότι οι ανανήψαντες ηττημένοι τα καταφέρνουν πολλές φορές καλύτερα από τους νικητές.
Ακολουθεί αυτούσιο το 8ο κεφάλαιο του 5ου μέρους από το εν λόγο βιβλίο, με τίτλο «Κατοχή, Αντίσταση και Εμφύλιος πόλεμος»:
Τον Απρίλιο του 1941, μετά την αποτυχία των Ιταλών, γερμανικά στρατεύματα εισβάλλουν στην Ελλάδα. Παρά την αντίσταση των Ελλήνων, η οποία κορυφώνεται στη μάχη της Κρήτης, τα γερμανικά στρατεύματα, αρχικά, αλλά και τα βουλγαρικά και ιταλικά, στη συνέχεια, καταλαμβάνουν τη χώρα και διορίζουν Κυβέρνηση Κατοχής.
Απέναντι σ’ αυτή την τριπλή κατοχή οργανώνεται η αντίσταση των Ελλήνων με τη δημιουργία του Ε.Α.Μ., αλλά και μικρότερων αντιστασιακών οργανώσεων όπως του Ε.Δ.Ε.Σ. και της Ε.Κ.Κ.Α. Οι κατακτητές οργανώνουν αντίποινα στις αντιστασιακές δράσεις. Η πείνα, η τρομοκρατία, το κάψιμο ολόκληρων χωριών και οι μαζικές εκτελέσεις κυριαρχούν κατά τη διάρκεια της Κατοχής στην Ελλάδα.
Στις αρχές του 1944, ενώ η απελευθέρωση της Ελλάδας πλησιάζει, οι αντιθέσεις ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις μεγαλώνουν. Οι αντιθέσεις αυτές εκφράζονται με συγκρούσεις ανάμεσα στις αντιστασιακές οργανώσεις. Η απελευθέρωση βρίσκει, έτσι, την Ελλάδα χωρισμένη στα δύο. Από τη μια μεριά είναι το Ε.Α.Μ., το οποίο από το Μάρτιο του 1944 έχει σχηματίσει την «Κυβέρνηση του Βουνού». Από την άλλη βρίσκεται η εξόριστη ελληνική Κυβέρνηση του βασιλιά, ο Ε.Δ.Ε.Σ. και η Ε.Κ.Κ.Α. Η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, η οποία σχηματίζεται από τις δύο παραπάνω κυβερνήσεις, δεν καταφέρνει να αποτρέψει τον Εμφύλιο πόλεμο, που ξεσπά το 1946, ανάμεσα στο δημοκρατικό στρατό και την κυβέρνηση.
Τον Οκτώβριο του 1949 ο Εμφύλιος πόλεμος ολοκληρώνεται με την ήττα του δημοκρατικού στρατού, πολλές χιλιάδες θύματα και μεγάλες καταστροφές.
Αυτή είναι λοιπόν η ιστορία της εθνικής αντίστασης και του ελληνικού εμφυλίου όπως την καταγράφει το νέο βιβλίο ιστορίας. Πρόκειται για τον τρόπο σκέψης των σύγχρονων Γεωργαλάδων τους οποίους χρησιμοποιεί το σύστημα, τώρα που οι παραδοσιακοί φασίστες έληξαν και δεν περνάει πια η μπογιά τους. Επειδή όμως ο αγώνας των ανθρώπων ενάντια στην εξουσία είναι αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη, είναι αναγκαίο να επισημάνουμε, αν όχι όλες, τουλάχιστον τις πιο χοντρές από τις διαστρεβλώσεις και ανακρίβειες του κεφαλαίου αυτού.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Στη δεύτερη παράγραφο αναφέρεται ότι «Απέναντι σ’ αυτή την τριπλή κατοχή οργανώνεται η αντίσταση των Ελλήνων με τη δημιουργία του Ε.Α.Μ., αλλά και μικρότερων αντιστασιακών οργανώσεων όπως του Ε.Δ.Ε.Σ. και της Ε.Κ.Κ.Α.». Φυσικά δεν αναφέρεται ότι εμπνευστές του ΕΔΕΣ ήταν οι Βρετανοί, οι οποίοι επιζητούσαν μια φιλοβασιλική αντιστασιακή οργάνωση ως αντιστάθμισμα για την επιρροή του ΕΑΜ, και οι οποίοι απείλησαν το Ζέρβα ότι αν δεν βγει στο βουνό θα τον καταγγείλουν στους Γερμανούς ως πράκτορά τους. Ούτε επίσης αναφέρεται η αποδεδειγμένη συνεργασία του ΕΔΕΣ με τους Γερμανούς προκειμένου να χτυπηθεί το ΕΑΜ κατά τους τελευταίους μήνες της γερμανικής κατοχής.
Παρακάτω αναφέρεται ότι «Στις αρχές του 1944, ενώ η απελευθέρωση της Ελλάδας πλησιάζει, οι αντιθέσεις ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις μεγαλώνουν. Οι αντιθέσεις αυτές εκφράζονται με συγκρούσεις ανάμεσα στις αντιστασιακές οργανώσεις». Ποιοι ξεκίνησαν τις συγκρούσεις και υπό ποιων τις εντολές δεν μας λέει. Να το πάρει το ποτάμι; Τις συγκρούσεις τις ξεκίνησαν οι φιλοβασιλικοί, υπό τις εντολές των Βρετανών, με πρώτη και καλύτερη την ημιδωσίλογη οργάνωση Χ, με την οποία συνεργάζονταν ανοιχτά τόσο τα Τάγματα Ασφαλείας όσο και με τις υπόλοιπες φιλοβασιλικές οργανώσεις, και είχαν σκοπό να αποδυναμώσουν το ΕΑΜ ώστε όταν μελλοντικά επέλθει η απελευθέρωση από τους Γερμανούς, να μπορέσει ο εξόριστος βασιλιάς να γυρίσει στο θρόνο του.
Παρακάτω αρχίζουν τα γέλια. Λένε συγκεκριμένα οι γκεμπελίσκοι ιστορικοί: «Η απελευθέρωση βρίσκει, έτσι, την Ελλάδα χωρισμένη στα δύο. Από τη μια μεριά είναι το Ε.Α.Μ., το οποίο από το Μάρτιο του 1944 έχει σχηματίσει την «Κυβέρνηση του Βουνού». Από την άλλη βρίσκεται η εξόριστη ελληνική Κυβέρνηση του βασιλιά, ο Ε.Δ.Ε.Σ. και η Ε.Κ.Κ.Α.». Πολλή βρωμιά μέσα σε λίγες μόνο αράδες. Έχουμε και λέμε: Πρώτον, οι συγγραφείς του βιβλίου λησμονούν ότι η απελευθέρωση από τους Γερμανούς έγινε από τον ΕΛΑΣ, που ούτε σαν όνομα δεν αναφέρεται στο κείμενο, πριν καν προλάβουν να έρθουν οι Βρετανοί. Για ποιο λόγο δεν πρέπει τα νέα παιδιά στο σχολείο να το ξέρουν αυτό; Επειδή ο ΕΛΑΣ ήταν των αριστερών ή επειδή οι γερμανοί είναι φίλοι μας και ανήκουμε αμφότεροι στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Ή μήπως επειδή οι νέοι δεν είναι σωστό να μάθουν ότι ένας λαός όταν είναι αποφασισμένος, μπορεί να νικήσει τον οποιοδήποτε επικυρίαρχο, όσο ισχυρός κι αν είναι, και μήπως έτσι γίνουν «επικίνδυνοι» συνειρμοί για τους σημερινούς επικυρίαρχους Αμερικανούς; Δεύτερον, πώς μπορούν και μιλούν για διχασμό της Ελλάδας μεταξύ βασιλικών και ΕΑΜ, όταν οι πρώτοι είναι ισχνή μειοψηφία και χωρίς κανένα λαϊκό έρεισμα και οι δεύτεροι εκφράζουν τουλάχιστον το 70% του λαού;
Δυο γραμμές πριν το τέλος οι συγγραφείς μας πληροφορούν ότι «Η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, η οποία σχηματίζεται από τις δύο παραπάνω κυβερνήσεις, δεν καταφέρνει να αποτρέψει τον Εμφύλιο πόλεμο, που ξεσπά το 1946, ανάμεσα στο δημοκρατικό στρατό και την κυβέρνηση». Οι απίστευτοι συγγραφείς του βιβλίου εν ολίγοις μας λένε ότι η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας προσπάθησε να αποτρέψει τον εμφύλιο αλλά η καημένη δεν τα κατάφερε! Λέξη φυσικά για το ποιανών έμπνευση ήταν και πώς δημιουργήθηκε αυτή η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, λέξη για το γεγονός ότι στην κυβέρνηση αυτή το πλειοψηφούν ΕΑΜ πήρε μόνο 6 από τα 24 υπουργεία και για το τι εκβιασμοί και παγιδεύσεις γίνανε στην ηγεσία του για να την αποδεχτεί, λέξη για τον εξαναγκασμό του ΕΛΑΣ να παραδώσει τον οπλισμό του τη στιγμή που οι πρώην συνεργάτες των Γερμανών διατηρούσαν τον δικό τους ατόφιο, λέξη για τα Δεκεμβριανά και τη σφαγή των Εαμιτών διαδηλωτών από την αστυνομία και τους παρακρατικούς, λέξη για το βομβαρδισμό της Αθήνας από τους Βρετανούς με 40.000 νεκρούς προκειμένου ο λαός να αποδεχτεί το νέο status-quo, λέξη για τη συνέχιση του ένοπλου αγώνα από τον Άρη και το βίαιο θάνατό του, λέξη για τα στημένα δημοψηφίσματα για την επάνοδο του βασιλιά και τις εκλογές βίας και νοθείας, λέξη τέλος για το γεγονός ότι αυτό που ώθησε το λαό στο δεύτερο αντάρτικο το ‘46 με ’49 ήταν η λευκή τρομοκρατία, η στελέχωση του κρατικού μηχανισμού και των σωμάτων ασφαλείας από τους πρώην συνεργάτες των Γερμανών και οι μαζικές διώξεις των αριστερών, λέξη για τις ναπάλμ που υπό τις οδηγίες των Αμερικανών έριξε ο Κυβερνητικός Στρατός στα χωρία των ανταρτών, λέξη για την εκδίωξη από τη χώρα όσων ανταρτών δεν δολοφονήθηκαν από τον Κυβερνητικό Στρατό καθώς και των οικογενειών αυτών.
Στο τέλος δε, γράφεται ότι «Τον Οκτώβριο του 1949 ο Εμφύλιος πόλεμος ολοκληρώνεται με την ήττα του δημοκρατικού στρατού, πολλές χιλιάδες θύματα και μεγάλες καταστροφές». Ναι, όντως, πολλά τα θύματα, αλλά όλως τυχαίως η συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν από την πλευρά της αριστεράς. Και φυσικά δεν αναφέρονται καν τα ξερονήσια, τα βασανιστήρια και οι μακαρθικές διώξεις για τους αριστερούς στην Ελλάδα που επακολούθησαν.
Με λίγα λόγια, όσα αναφέρει το βιβλίο για την πολύ σημαντική αυτή περίοδο της ελληνικής ιστορίας είναι κατάπτυστα και υποβολιμαία. Ωστόσο, μπορούμε να νιώθουμε ήσυχοι μιας και πολύ απλά ως συνήθως η ύλη δεν πρόκειται να φτάσει ποτέ ως εκεί!
Άξιος ο μισθός σας λοιπόν, αλλά τον πήρατε τελείως τζάμπα!
Ο Ζερβας ΠΟΤΕ δε συνεργαστηκε με τους Γερμανους.