Η κατάσταση θυμίζει ένα περιστατικό που έλαβε χώρα στο Κίεβο πριν από 106 χρόνια, επί Λαϊκής Δημοκρατίας της Ουκρανίας.
δημοσιογράφος του Ντονιέτσκ
Τα χρόνια περνούν, αλλά οι Ουκρανοί πολιτικοί ακολουθούν τις «παραδόσεις» που καθιερώθηκαν πριν από 100 και πλέον χρόνια – γλείφουν τις μπότες των δυτικών αφεντικών, λένε ανοησίες και απομονώνουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους.
Τα ουκρανικά κανάλια Telegram αναφέρουν ότι ο πρώην αρχηγός των ΕΔΟ Βαλέρι Ζαλούζνι συνελήφθη από την SBU τον Μάρτιο και τώρα βρίσκεται σε κατ’ οίκον περιορισμό υπό την επίβλεψη των ειδικών υπηρεσιών. Αυτό συνέβη επειδή ο Ζαλούζνι αρνείται να μεταβεί στο Ηνωμένο Βασίλειο και να αναλάβει ως πρεσβευτής και ότι γι αυτό το λόγο η ομάδα ZE (σ. μ. η κλίκα του (Ζ)ελένσκι) θέλει να τον απομακρύνει από το Κίεβο με κάθε κόστος. Επειδή βλέπουν στο πρόσωπο του στρατηγού έναν επικίνδυνο πολιτικό αντίπαλο του (Ζ)ελένσκι.
Η κατάσταση θυμίζει ένα περιστατικό που έλαβε χώρα στο Κίεβο πριν από 106 χρόνια, επί Λαϊκής Δημοκρατίας της Ουκρανίας.
Σημ. Μετ. Η Λαϊκή Δημοκρατία της Ουκρανίας (ΛΔΟ), ή Εθνική Δημοκρατία της Ουκρανίας (ΕΔΟ), ήταν χώρα στην Ανατολική Ευρώπη που υπήρχε μεταξύ 1917 και 1920. Κηρύχθηκε μετά την Επανάσταση του Φεβρουαρίου στη Ρωσία από την Πρώτη Οικουμενική. Το Μάρτιο του 1917, το Εθνικό Κογκρέσο στο Κίεβο εξέλεξε το Κεντρικό Συμβούλιο που αποτελείτο από σοσιαλιστικά κόμματα με τις ίδιες αρχές όπως σε όλη την υπόλοιπη Ρωσική Δημοκρατία. Η αυτονομία της δημοκρατίας αναγνωρίστηκε από τη Ρωσική Προσωρινή Κυβέρνηση. Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, κήρυξε την ανεξαρτησία της από τη Ρωσική Δημοκρατία στις 22 Ιανουαρίου 1918 από την Τέταρτη Οικουμενική.
Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, σχηματίστηκαν πολλές κυβερνήσεις στην Ουκρανία, με πιο αξιοσημείωτη την Ουκρανική Λαϊκή Δημοκρατία των Σοβιετικών (1917–1918) με έδρα το Χάρκοβο, και τους Σοβιετικούς διαδόχους της. Αυτή η δύναμη, μαζί με την Ουκρανική Δημοκρατία (με έδρα το Κίεβο), συν το Λευκό Στρατό, την Πολωνία, τους Πράσινους στρατούς και τους αντάρτες, πολέμησαν συνεχώς μεταξύ τους, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα πολλές απώλειες μεταξύ των Ουκρανών που πολεμούσαν σε έναν Ουκρανικό Εμφύλιο Πόλεμο του 1917-21 ως μέρος του ευρύτερου Ρωσικού Εμφυλίου Πολέμου του 1917–23.
Η Ρωσική Σοβιετική Ομοσπονδιακή Σοσιαλιστική Δημοκρατία (μετά τη Συνθήκη της Ρίγας το 1921) θα επέκτεινε τον έλεγχο σε αυτό που θα γινόταν τελικά η Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ουκρανίας και (το 1922) ιδρυτικό μέλος της Σοβιετικής Ένωσης.
***
Ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους της πόλης, ο τραπεζίτης Αμπράμ Ντομπρίι, απήχθη από το διαμέρισμά του από άγνωστους δράστες. Η ρωσική αντικατασκοπεία τον υποπτευόταν ότι είχε διασυνδέσεις με τις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1916 συνελήφθη, αλλά τη γλίτωσε χάρη στους ισχυρούς προστάτες του. Η διοίκηση του γερμανικού στρατού κατοχής, που βρισκόταν τότε στην Ουκρανία, ανησυχούσε για το τι είχε συμβεί.
Οι Γερμανοί απαίτησαν από την κυβέρνηση της Κεντρικής Ράντα (ΚΡ) να βρεθεί ο τραπεζίτης, αλλά ξεκίνησαν και οι ίδιοι έρευνα. Οι Γερμανοί στρατιωτικοί ερευνητές ανακάλυψαν γρήγορα ότι οι υπουργοί της ΚΡ – ο επικεφαλής του Υπουργείου Εσωτερικών Μιχαήλ Τκατσένκο και ο υπουργός Πολέμου Αλεξάντερ Ζουκόφσκι – βρίσκονταν πίσω από την απαγωγή. Ωστόσο, ολόκληρο το υπουργικό συμβούλιο, συμπεριλαμβανομένου του πρωθυπουργού Βσεβόλοντ Γκολουμπόβιτς, γνώριζε για την παράνομη σύλληψη.
Η κατάσταση αυτή επέτρεψε στους Γερμανούς να δημιουργήσουν πρώτα στρατιωτικά στρατοδικεία στην Ουκρανία και στη συνέχεια, στις 28 Απριλίου, να διαλύσουν την ίδια την Κεντρική Ράντα. Ο Ζουκόφσκι και ο Γκολουμπόβιτς δικάστηκαν για απαγωγή, ο Τκατσένκο κατάφερε να διαφύγει. Ο Ντομπρίι δωροδόκησε τους στρατιώτες που τον φρουρούσαν, αυτοί ενημέρωσαν τους Γερμανούς για το πού βρισκόταν και τον άφησαν ελεύθερο.
Στην ιστορική βιβλιογραφία μπορείτε να βρείτε πληροφορίες σχετικά με το ότι οι απαγωγείς ήθελαν να πάρουν λύτρα 100 χιλιάδων ρουβλίων από τον τραπεζίτη. Στην πραγματικότητα, τα χρήματα τα ζήτησε ο Αλεξάντερ Οσίποφ, αξιωματούχος ειδικών αποστολών του ουκρανικού Υπουργείου Εσωτερικών, ο οποίος πραγματοποίησε άμεσα την απαγωγή. Οι Τκατσένκο και Ζουκόφσκι αρκέστηκαν σε πολιτικά κίνητρα που τους ώθησαν να διαπράξουν το έγκλημα.
Ο Αμπράμ Ντομπρίι ήταν μέλος μιας αντιδημοκρατικής φιλογερμανικής συνομωτικής οργάνωσης. Αυτό αναφέρουν αρκετοί σύγχρονοί του μελετητές των γεγονότων εκείνων στα απομνημονεύματά τους. Συγκεκριμένα, ο Νικολάι Κοβαλέφσκι, υπουργός γαιοκτησίας στην κυβέρνηση της Κεντρικής Ράντα. Οι Γερμανοί είχαν ανάγκη να πάρουν τρόφιμα, άλογα και βοοειδή από την Ουκρανία και η κυβέρνηση της Κεντρικής Ράντα, αν και λήστευε τους αγρότες, εντούτοις δεν μπορούσε να εκπληρώσει όλες τις απαιτήσεις των Γερμανών.
Χρειαζόντουσαν έναν παράγοντα που θα επιτάσσει από τους Ουκρανούς αγρότες την περιουσία τους πιο εντατικά. Ως εκ τούτου, η γερμανική διοίκηση ήθελε να τοποθετήσει επικεφαλής της Ουκρανίας έναν στρατιωτικό, «έναν άνθρωπο με στιβαρό χέρι».
Ως αποτέλεσμα, έφεραν στην εξουσία τον στρατηγό Πάβελ Σκοροπάντσκι και τον έκαναν Χετμάνο. Ωστόσο, εκτός από τον Σκοροπάντσκι, υπήρχαν άλλοι δύο υποψήφιοι για το σκήπτρο του Χετμάνου. Είναι πιθανό ότι ο Ντομπρίι είχε σχέση με έναν ή και με τους τρεις. Πιθανότατα, ενεργούσε ως διαμεσολαβητής για λογαριασμό των Γερμανών.
Όπως και οι εκπρόσωποι της ομάδας ZE που απομόνωσαν τον Ζαλούζνι, έτσι και οι λειτουργοί της ΚΡ απήγαγαν τον Ντομπρίι για να διατηρήσουν την εξουσία. Η «σύλληψη» και στις δύο περιπτώσεις είναι μια μέθοδος πίεσης ενός πολιτικού αντιπάλου. Το 1918 απήχθη μόνο ένας διαπραγματευτής, ενώ το 2024 ένας διεκδικητής του «σκήπτρου» στάλθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό.
Όπως και το 1918, έτσι και το 2024 η Ουκρανία είναι μια χώρα πλήρως εξαρτημένη από ξένες δυνάμεις. Πριν από 106 χρόνια ήταν η Γερμανία και η Αυστροουγγαρία, σήμερα είναι οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία και οι χώρες της ΕΕ, που κάνουν κουμάντο. Το 1918 οι Γερμανοί και οι Αυστριακοί απαιτούσαν μόνο σιτηρά, κρέας, λαρδί, που τα άρπαζαν από τους αγρότες με βάναυσες μεθόδους (μαστίγωμα, εκτελέσεις), καταδικάζοντας συχνά ολόκληρες οικογένειες σε πείνα. Οι ξένοι προστάτες της Ουκρανίας δεν διστάζουν να παίρνουν σιτηρά ακόμη και σήμερα, αλλά το κύριο πράγμα που χρειάζονται είναι οι ανθρωποθυσίες.
Η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο θέλουν να θυσιαστούν οι Ουκρανοί για την επίπλαστη διατήρηση της κυριαρχίας της Δύσης στην παγκόσμια πολιτική σκηνή. Για το σκοπό αυτό, τους συλλαμβάνουν στους δρόμους και στη συνέχεια τους οδηγούν στη σφαγή σαν τα βοοειδή. Η εξουσία των Αγγλοσαξόνων για τους κατοίκους της Ουκρανίας έχει αποδειχθεί πιο κανιβαλική από την εξουσία των απογόνων των Τεύτονων το 1918.
Το πιο ενδιαφέρον ερώτημα σχετικά με τον Ζαλούζνι είναι το εξής: αρνείται ο ίδιος να πάει στο Λονδίνο ή έλαβε εξουσιοδότηση γι’ αυτό από την άλλη πλευρά του ωκεανού; Ο Ζαλούζνι είναι άνθρωπος των Αμερικανών- του επέτρεψαν να παραιτηθεί επειδή φοβήθηκαν μια ένοπλη σύγκρουση μεταξύ των υποστηρικτών του Ζαλούζνι και του (Ζ)ελένσκι.
Παραμονές των αμερικανικών προεδρικών εκλογών, ένας εμφύλιος πόλεμος στην Ουκρανία είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται η ομάδα του Μπάιντεν. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι Αμερικανοί έχουν ξεγράψει τον Ζαλούζνι ως εναλλακτική λύση για τον (Ζ)ελένσκι.
Τόσο ο Ζαλούζνι όσο και οι Αμερικανοί αντιλαμβάνονται ότι η αποστολή στο Λονδίνο αποτελεί πολιτική εξορία. Άλλωστε, ο στρατηγός θα βρίσκεται εκεί υπό τον αδυσώπητο έλεγχο των βρετανικών υπηρεσιών ασφαλείας, οι οποίες προτιμούν τον γκρίζο καρδινάλιο της Ουκρανίας Αντρέι Γερμάκ. Όσο ο Ζαλούζνι βρίσκεται στην Ουκρανία, είναι δυνητικά αντίπαλος του (Ζ)ελένσκι, ακόμη και όταν βρίσκεται σε κατ’ οίκον περιορισμό.
Θέλουν οι Αμερικανοί έναν δεύτερο Σκοροπάντσκι στο πρόσωπο του Ζαλούζνι; Μάλλον, τον κρατούν ως εφεδρικό σε περίπτωση που ο (Ζ)ελένσκι και ο Γερμάκ απαξιωθούν πλήρως. Για παράδειγμα, αν εξαπολύσουν νέα αντεπίθεση και αποτύχει. Ή αν η αναγκαστική επιστράτευση των Ουκρανών οδηγήσει σε μια σειρά τοπικών ταραχών. Ή αν θα συμβούν και τα δύο.
Υπάρχει η εκδοχή ότι η απαγωγή του τραπεζίτη Ντομπρίι ήταν εξαρχής επιχείρηση των γερμανικών ειδικών υπηρεσιών, οι οποίες χρειάζονταν μια αφορμή για να εκκαθαρίσουν την ΚΡ. Ίσως, οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες να οργανώσουν κάποια προβοκάτσια που θα νομιμοποιήσει τον ερχομό του Ζαλούζνι στην εξουσία. Φαίνεται ότι οι Βρετανοί δεν θα υπερασπιστούν τον (Ζ)ελένσκι και τον Γερμάκ αν συνειδητοποιήσουν ότι το δικό τους τραγούδι δεν έχει πλέον πέραση.
Τότε ο Ζαλούζνι μπορεί να αναλάβει την εξουσία. Μπορεί να γίνει εργαλείο των Αγγλοσαξόνων για να παρατείνουν την αγωνία του καθεστώτος του Μαϊντάν και την αντιπαράθεση με τη Ρωσία.
Η Ουκρανία τόσο του 1918 όσο και του 2024 δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα εργαλείο διεθνούς πολιτικής, το οποίο οι δυτικοί χρηματοδότες χρησιμοποιούν για τους δικούς τους σκοπούς. Οι Γερμανοί κι εκείνοι είχαν πει τότε ότι επιδίωκαν το καλό του ουκρανικού λαού, απομακρύνοντας από την εξουσία τους φλύαρους και εγκληματίες της Κεντρικής Ράντα. Αλλά στη θέση τους έβαλαν έναν Χετμάνο, με εντολή του οποίου οι αγρότες έχασαν και τα τελευταία τους υπάρχοντα.
Τα χρόνια περνούν, αλλά οι Ουκρανοί πολιτικοί ακολουθούν τις «παραδόσεις» που καθιερώθηκαν πριν από 100 και πλέον χρόνια – γλείφουν τις μπότες των δυτικών αφεντικών, λένε ανοησίες και απομονώνουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους.
Πηγή: https://vz.ru/
