Το αμερικανικό εμπορικό σήμα κατατεθέν θα υποφέρει όσο η Ουάσινγκτον προσποιείται ότι οι δυνατότητές της είναι απεριόριστες.
Είναι αξίωμα του πολέμου ότι είναι πάντα επιθυμητό να έχει κανείς φιλικό έδαφος πέρα από τα σύνορά του ή την ικανότητα να αποτρέπει τη συγκέντρωση σημαντικής στρατιωτικής ισχύος σε ουδέτερο έδαφος για να αποφύγει μια επίθεση εναντίον του. Όταν δεν είχαν τη στρατιωτική δύναμη για να κάνουν πολλά, οι Ηνωμένες Πολιτείες διακήρυξαν το Δόγμα Μονρόε έχοντας κατά νου ένα παρόμοιο σκεπτικό.
Όταν η Μόσχα έστειλε ρωσικές δυνάμεις στην ανατολική Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022, το έκανε χωρίς κανένα σχέδιο κατάκτησης ή πρόθεση να ελέγξει μόνιμα περιοχές της Ουκρανίας. Όπως επεσήμαναν τότε δυτικοί στρατιωτικοί παρατηρητές, η ρωσική δύναμη που επιχειρούσε ήταν πολύ μικρή και ανεπαρκής για οποιαδήποτε αποστολή πέραν της περιορισμένης επέμβασης και μάλιστα για σύντομο χρονικό διάστημα. Στην πραγματικότητα, οι δυτικοί παρατηρητές προέβλεψαν ότι οι ρωσικές δυνάμεις θα ξέμεναν σύντομα από πυρομαχικά, εξοπλισμό και στρατιώτες.
Η λογική για την περιορισμένη στρατιωτική εμπλοκή της Μόσχας ήταν προφανής. Η Μόσχα αρχικά επεδίωκε την ουδετερότητα της Ουκρανίας ως λύση στην εχθρότητα που επιδείκνυε η Ουκρανία προς τη Ρωσία και τη συνεργασία της με το ΝΑΤΟ, και όχι την υποταγή της ή την κατάκτηση εδαφών της. Η Μόσχα πίστευε, όχι αδικαιολόγητα, ότι ένα ουδέτερο ουκρανικό κράτος-έθνος θα μπορούσε να αποτελέσει μια ζώνη ασφαλείας (cordon sanitaire) που θα προστάτευε τη Ρωσία από το ΝΑΤΟ και, ταυτόχρονα, θα παρείχε στο ΝΑΤΟ ένα είδος «µόνωσης» από τη Ρωσία.
Σχεδόν τρία χρόνια πρακτικά απεριόριστης χρηματοδότησης από την Ουάσινγκτον για προμήθεια σύγχρονου εξοπλισμού και υποστήριξη με τη μορφή εποπτείας, συλλογής πληροφοριών και επιχειρήσεων αναγνώρισης με βάση την εκμετάλλευση ενός χώρου για έναν πόλεμο δι’ αντιπροσώπων που έχει σχεδιαστεί για να καταστρέψει τη Ρωσία, καθιστούν αυτή την προσέγγιση γελοία. Η παραδοχή της καγκελαρίου Μέρκελ ότι οι Συμφωνίες του Μινσκ που χρηματοδοτήθηκαν από τη Δύση σχεδιάστηκαν στην πραγματικότητα για να δοθεί χρόνος στην Ουκρανία να ενισχύσει τη στρατιωτική της δύναμη είναι αρκετή για να απορρίψει η Μόσχα τις υποσχέσεις της Δύσης ότι θα σεβαστεί κάποτε τις δεσμεύσεις της, πόσο μάλλον να επιβάλει, στην Ουκρανία καθεστώς ουδετερότητας.
Όταν ρωτήθηκε στις 19 Ιανουαρίου σχετικά με την προοπτική διαπραγματεύσεων με την Ουάσινγκτον και το ΝΑΤΟ, ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Σεργκέι Λαβρόφ δήλωσε: «Είμαστε έτοιμοι [για διαπραγματεύσεις]. Αλλά σε αντίθεση με την ιστορία της Κωνσταντινούπολης, δεν θα υπάρξει διακοπή των εχθροπραξιών κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων. Η διαδικασία πρέπει να συνεχιστεί. Δεύτερον, βέβαια, οι πραγματικότητες επί του πεδίου έχουν διαφοροποιηθεί, είναι πλέον σαφώς διαφορετικές». Τι σημαίνουν τα λόγια του Λαβρόφ;
Το 1982, ο στρατάρχης Νικολάι Ογκάρκοφ, αρχηγός του σοβιετικού γενικού επιτελείου, υποστήριξε ότι ο έλεγχος του ποταμού Ρήνου θα καθόριζε την έκβαση οποιουδήποτε μελλοντικού πολέμου με το ΝΑΤΟ στην Κεντρική Ευρώπη. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι ανώτεροι στρατιωτικοί ηγέτες της Ρωσίας έχουν ήδη καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο έλεγχος του ποταμού Δνείπερου από τις ρωσικές δυνάμεις είναι απαραίτητος για τη εθνική ασφάλεια της χώρας τους.
Εκτός από την προσάρτηση ιστορικά ρωσικών πόλεων όπως η Οδησσός και το Χάρκοβο, η Μόσχα είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επιμείνει σε μια σύγχρονη αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη από τον ποταμό Δνείπερο μέχρι τα ανατολικά σύνορα του ΝΑΤΟ για να αποτρέψει την επανεμφάνιση μιας εχθρικής στρατιωτικής δύναμης στη Δυτική Ουκρανία. Το αν οι Πολωνοί, οι Ούγγροι ή οι Λευκορώσοι αποφασίσουν να εμπλέξουν τη Μόσχα σε συζητήσεις σχετικά με προσάρτηση ουκρανικών εδαφών επί τη βάσει ιστορικών δεσμών με τις χώρες τους είναι άγνωστο, αλλά η επικείμενη κατάρρευση του ουκρανικού κράτους και των ενόπλων δυνάμεών του θα επηρεάσει αναμφίβολα τις συζητήσεις αυτές.
Η στρατηγική της Ουάσινγκτον έναντι της Μόσχας, αν μπορεί βέβαια η εν λόγω στάση να χαρακτηριστεί ως στρατηγική, συνίστατο στην οργάνωση εκβιαστικών μέτρων στο σύνολο της Ατλαντικής Συμμαχίας -οικονομικών, διπλωματικών και στρατιωτικών – για να πλήξει θανάσιμα τη Ρωσία και να αποσταθεροποιήσει την κυβέρνησή της. Η μη ρεαλιστική προσέγγιση της Ουάσινγκτον απέτυχε και το ΝΑΤΟ, το πλαίσιο για την εφαρμογή της, έχει πλέον και το ίδιο αποδυναμωθεί θανάσιμα. Αυτό πάντως δεν ισχύει για τη Ρωσία.
Ως αποτέλεσμα, το σήμα κατατεθέν της Ουάσινγκτον έχει υποβαθμιστεί σοβαρά, μέχρι που έχει αποδυναμωθεί. Η πεποίθηση της Ουάσινγκτον ότι με τη συνδυασμένη ισχύ της επιστημονικο-βιομηχανικής δύναμης του ΝΑΤΟ θα μπορούσε να επιτύχει μια στρατηγική νίκη επί της Ρωσίας, εξοπλίζοντας τους Ουκρανούς για να πολεμήσουν για λογαριασμό τους, γύρισε άσχημα μπούμερανγκ. Όπως ο Ρούσβελτ το 1939, ο οποίος περίμενε ότι οι Γερμανοί θα κατέληγαν σε αδιέξοδο με τους αγγλογαλλικούς στρατούς κατά το πρότυπο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η Ουάσιγκτον δεν έλαβε υπόψη της την πιθανότητα η Ουκρανία θα μπορούσε να χάσει τη μάχη.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930, ο Ρούσβελτ παγιδεύτηκε σε ένα σπιράλ χρέους από δαπάνες «ειδικού ενδιαφέροντος». Σε πείσμα της λογικής και της οικονομικής σκοπιμότητας, ο Ρούσβελτ επέλεξε περισσότερες ομοσπονδιακές δαπάνες μέχρι που συνειδητοποίησε ότι αυτό δεν λειτουργούσε. Με την έναρξη του πολέμου στην Ευρώπη, ο Ρούσβελτ είδε την ευκαιρία να απεγκλωβίσει την αμερικανική κοινωνία από την Ύφεση, οδηγώντας τις Ηνωμένες Πολιτείες στον πόλεμο. Το σχέδιο του Ρούσβελτ λειτούργησε. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος αναζωογόνησε την αμερικανική οικονομία και έδωσε τέλος στη χρόνια ανεργία της Αμερικής. Ταυτόχρονα, η φυσική γεωγραφική απομόνωση της Αμερικής ως «ηπειρωτική νήσος» διατήρησε τις αμερικανικές υποδομές και τον αμερικανικό λαό εκτός της εμβέλειας των αντιπάλων της.
Ο Πρόεδρος Μπάιντεν και το Κογκρέσο βρίσκονται σε μια παρόμοια πορεία με σοβαρές συνέπειες, αλλά σήμερα, τα τρομακτικά καταστροφικά σύγχρονα όπλα καθιστούν την επιλογή του πολέμου αυτοκτονική. Με άλλα λόγια, τα προβλήματα του 21ου αιώνα δεν μπορούν να επιλυθούν με τη χρήση σχεδίων και πολιτικών του 20ού αιώνα. Αντί να διαμορφώνουν άλλη μια ψευδή αφήγηση για να δικαιολογήσουν τη χρηματοδότηση ενός διεφθαρμένου ουκρανικού κράτους που καταρρέει, η Ουάσινγκτον και οι σύμμαχοί της θα πρέπει να αμφισβητήσουν τη λογική ενός νέου, δαπανηρού ψυχρού πολέμου που στρέφεται κατά της Μόσχας, του Πεκίνου, της Τεχεράνης και μιας σειράς χωρών με διεθνείς απόψεις που αποκλίνουν έντονα από τις δικές μας.
Οι σχολές διοίκησης επιχειρήσεων διδάσκουν στους σπουδαστές τους ότι οι καλές μάρκες (με σήμα κατατεθέν) έχουν τη δύναμη να επηρεάζουν τη λήψη αποφάσεων και να δημιουργούν κοινότητες ομοϊδεατών. Δεν είναι μόνο οι εταιρείες που χρειάζονται σήμα κατατεθέν – τις χρειάζονται και τα κράτη. Όταν ρωτήθηκε για την ικανότητα της Ουάσινγκτον να αντιμετωπίσει τους πολέμους στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή, ο Πρόεδρος Μπάιντεν δήλωσε: «Είμαστε το πιο ισχυρό έθνος στον κόσμο, στην παγκόσμια ιστορία. Μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα και με τους δύο αυτούς [πολέμους]». Ο Μπάιντεν έκανε και κάνει λάθος. Οι πόροι της Αμερικής δεν είναι απεριόριστοι. Η δύναμή μας είναι περιορισμένη.
Στην Ευρώπη, στην Ασία, στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική και στη Λατινική Αμερική, το αμερικανικό εμπορικό σήμα έχει τραυματιστεί. Οι Αμερικανοί χρειάζονται (και πρέπει να απαιτήσουν) μια νηφάλια ανάλυση των γεγονότων από εκείνους που θέλουν να διεκδικήσουν την προεδρία. Θα πρέπει να αναγκαστούν να προσδιορίσουν τα πραγματικά εθνικά συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών – μια διαδικασία που θα πρέπει επίσης να προσδιορίσει τις πολιτικές και πολιτισμικές πραγματικότητες τις οποίες η Ουάσινγκτον δεν έχει την ευχέρεια να αλλάξει.
Ο Douglas Macgregor, συνταγματάρχης ε.α., είναι ανώτερος συνεργάτης του The American Conservative, πρώην σύμβουλος του υπουργού Άμυνας στην κυβέρνηση Trump, παρασημοφορημένος βετεράνος πολέμου και συγγραφέας πέντε βιβλίων.
Πηγή: https://www.theamericanconservative.com/is-it-game-set-match-to-moscow/
