Βρε λαδωμένη μ’ ευκολίες κοινωνία
σ’ ένα καβούκι συσκευών έχεις κλειστεί
κι υπνωτισμένη με τηλεπικοινωνία
στα δίχτυα μπλέχτηκες αόρατου ληστή
Μ’ έξι τα δάκτυλα σου αρπάζει με μανία
το όνειρο σου το αίσθημα σου το κοινό
κι εσύ ψωφάς μες την ψηφιακή ανία
και περιμένεις το επόμενο δεινό
Σπάζεις κομμάτια τόσα όσοι κι οι άνθρωποι
που μονομάχοι στον καθρέφτη τους ξεσπούν
σαν δεν ξυπνήσεις πάνε στράφι όλοι οι κόποι
πάλι κακούργα τα παιδιά σου θα σε πουν
